We zien wat we willen zien

Het eerste dekentje water dat over mijn voeten rolt voelt koel aan, verfrissend en er gaat zowaar een golfje van energie door mij heen. Alsof de golf niet aanspoelde onderaan mijn voeten, maar door mij heen naar boven stroomde. De verkoeling trekt door mijn lijf en maakt mij helderder van geest, open en alert.
De weidsheid van het strand en de zee doet mij als vanzelfsprekend dieper in en uitademen. Voelbaarder. Mijn lijf even laten door-luchten, zoals je aan beiden kanten van een ruimte ramen tegenover elkaar openzet.
Ik richt mijn blik naar beneden en zie het heldere water, een randje schuim en alles wat ze met zich mee draagt terwijl ze zich aandient en vervolgens bescheiden weer terugtrekt. In de juiste cadans, op haar tijd.
Het zand, wanneer het water zich terugtrekt zie ik wanneer ik mijn blik verleg, gladgestreken door het water, maar alle minuscule korreltjes en stukjes schelp duidelijk waarneembaar.  Geen enkel stukje is het zelfde. Dan, wanneer het water weer een gladgestreken pallet achterlaat rond mijn voeten, zie ik waar ik eerst het zand zag de weerspiegeling van de lucht. Wolken drijven voorbij in de reflectie van het water net als de schitterende weerkaatsing van de felle zon. Vervolgens neem ik waar dat deze zon mijn schaduw voor mij uit projecteert terwijl het water zich opnieuw aandient met een zacht voelbaar duwtje. Dan besef ik dat ik op deze zelfde plek, starend naar het zelfde 'punt', al vier totaal verschillende dingen heb waargenomen. Het is maar net wat ik kies om waar te nemen. Wie weet wat er nog meer waar te nemen is. Het hangt allemaal samen met wat je gelooft te zien. En neem je iets waar omdat je het gelooft of geloof je iets, ben je ergens van overtuigd en neem je dat vervolgens waar?
De inheemse beschaving op de plek die we nu Amerika noemen werd overmand door een onverwachte en onbekende aankomst van een andere beschaving: de Spanjaarden. In geschriften en teksten is terug te vinden dat bij deze aankomst in eerste instantie aan de horizon niets te zien was, terwijl de grote onbekende schepen al dichtbij waren, op waarneembare afstand. Een leider en Sjamaan was de eerste die de onbekende objecten aan de horizon waarnam. Pas toen hij aan zijn volk de opdoemende schepen omschreef waren ze plotseling ook waarneembaar voor hen. We zien wat we geloven, wat we willen zien, waar we voor kiezen. Ook al is dat grotendeels niet bewust. De grote, onbekende objecten die aan de horizon dreven, waren voor deze beschaving een verschijning die ze nog nooit hadden gezien, niet van het bestaan wisten en dus niet voor mogelijk hadden dat dit een 'waarheid' was.
Pas wanneer hun leider, hun voorbeeld en daarmee hun geloof en overtuiging, kenbaar maakte dat deze schepen er aan kwamen, werd het ook waarneembaar voor de anderen omdat hij het bevestigde als iets dat bestond. Daarmee werd het een waarheid.
Met dit besef richtte ik mijn blik opnieuw op het water dat opnieuw over en langs mijn voeten stroomde. Beseffende dat ik alleen zie waarvan ik overtuigd ben dat het er is. Wetende dat met de nieuwe kennis in wetenschap én bewustzijn die zich op dit moment razendsnel ontwikkelt, de mogelijkheid bestaat dat we steeds meer zullen gaan waarnemen. Dat wat er altijd al is geweest, maar waarvan wij simpelweg het bestaan nog niet af wisten. 
Ik richtte mijn blik op de horizon. De zilvergouden schitteringen van de zon dansten over het water, spelend, uitdagend en misschien wel horizon verbredend.