Wat heb jij te geven?

Mijn weg banend door Amsterdam op de fiets, soepeltjes onverwachte tegenliggers ontwijkend, is alsof ik er nooit ben weggeweest. Of toch wel? Het lijkt hoe dan ook een vorig leven, nu alles anders bekijkend. Meer waarnemend als een toeschouwer, als een 'observer' (mijn voorkeur gaat soms uit naar Engelse woorden als ik merk dat ik dat beter vind passen). Alsof het nu iemand anders is die door dezelfde ogen kijkt. De onderzoekende, nieuwsgierige, rustige en wijzere versie. Vanuit het zelfde perspectief, maar dan herboren. Meer begrijpend en liefdevol waarnemend met aandacht in plaats van liefdevol en onbevangen kijkend met verdeelde aandacht. Rusteloos, dat was ik in mijn vorige leven in Amsterdam. Een druk bestaan, altijd overal bij willen zijn, bang om iets geweldigs te missen en met een boek op de bank na vijf minuten mijn telefoon er bij pakken om toch even te checken wat die en die aan het doen is. Een onverzadigde behoefte aan aandacht, vanuit een honger gezien te willen worden. Deel uit willen maken van, bang om over het hoofd gezien te worden (ha-ha, nee niet letterlijk omdat ik klein ben).

Zoveel onzekerheden waarvan ik toen niet eens wist dat ik ze had. Ik was me er niet bewust van. Ik dacht dat het er gewoon bij hoorde, bij mijn leven, bij wie ik was.
Maar deze wijzere versie, ondanks dat ze nog steeds zoevend door de stad fietst met de wind in het haar, is niet meer rusteloos, niet meer bang om te missen. Slaat een boek niet meer na vijf minuten dicht, maar besluit in plaats daarvan alleen nog maar boeken te lezen die gaan over het leven en dingen die mij direct aanspreken. Deze observerende versie houdt er nog steeds van om ergens in te duiken met volle overgave, maar is niet meer roekeloos en eindeloos teleurgesteld wanneer iets niet doorgaat. Zoekt nu des te meer het avontuur op, alleen dan in de het dagelijks leven, in de grotere vragen van ons bestaan, de diepte in duikend in plaats van de zee van confetti die een harde bodem blijkt te hebben. De diepgang waarnemend en opnemend van alles om ons heen, wat nu niet meer aan mij voorbij gaat, ook niet op de fiets.
Iedere dag is weer een avontuur. Iedere dag is nieuw en liggen alle mogelijkheden open, smekend om gecreëerd te worden, niet om te volgen waarvan ik dénk dat dat wel het beste zal zijn, maar waarvan ik tot in mijn diepste kern vóel dat het de juiste weg is. Geen angst meer voor een onzekere toekomst, maar vertrouwen hebbend in de toekomst die ik zelf schep, iedere dag weer.
Want dat kan ik, dat kan jij, dat kan iedereen. Dat is de gave die we altijd al gehad hebben maar die we verloren zijn geraakt ergens onderweg. De kunst zit 'm in vertrouwen hebben in dat wat je wilt, en doet met heel je hart en ziel. Als je zo in het leven staat (of gaat staan) dan gaan er opeens deuren open waarvan je het bestaan niet eens af wist. Het gaat zeker niet vanzelf, het vergt geduld, kracht en doorzettingsvermogen. Het resultaat zie je vanzelf verschijnen, en dat is de enige bevestiging die je nodig hebt om door te gaan. Steeds meer bevestiging verschijnt om je heen, toevalligheden bestaan niet meer, ga en creëer!

Ik vraag jullie om onderzoekend naar je eigen leven te kijken en terug te denken aan een moment (of meerdere momenten) waarbij je een diepe verrukking voelde van binnen, een gelukzalig gevoel dat door je heen stroomde waar andere mensen bij betrokken waren. Welk moment komt er bij je op dat je zielsgelukkig werd door iets wat je bij andere mensen teweeg bracht? En wat deed je op dat moment, wat zorgde er voor dat je daar zo intens blij van werd?
Daar zit jouw kern, je kwaliteit, je kracht en je roeping. We hebben te lang rondgelopen met de vraag: wat heeft de wereld mij te bieden? Het is nu de tijd deze vraag om te keren met: wat heb IK de wereld te bieden, te geven? Als je je eigen roeping op deze manier vindt en uitdraagt, als iedereen dat doet dan verandert deze geïndividualiseerde wereld in één grote community, een familie. Alleen dan komen wij mensen tot ons recht, want we staan met elkaar in verbinding. Altijd. Dat is niet voor niets, daar dienen we gebruik van te maken.
Draag datgene uit waar jij in gelooft, waar je andere blij mee kunt maken, help ons weer de verloren verbinding terug te vinden, met bewustzijn.

Siem, de grijze kater waar ik nu op pas kijkt me met grote gele schotels aan. Zou hij weten dat hij mij daar blij mee maakt?

Liefs.