Ecstatic Dance

Ik had sinds ik een aantal jaar geleden voor het eerst hoorde van 'ecstatic dance' een bepaald beeld van wat het zou inhouden, net als je van alles wat voor jou onbekend is een beeld creëert op het moment dat het wordt gedeeld door de ervaring van anderen. Het is in wezen alleen nog 'een verhaal,' en bij een verhaal wordt je fantasie aangesproken, om het verhaal tot je te laten spreken. Het beeld dat vervolgens wordt gecreëerd, is totaal afhankelijk van hoe de beleving van de persoon die het met je deelt was, én vooral hoe jij dat integreert in jouw werkelijkheid. Is het een vreemd verhaal of een vreemde ervaring, dan bedrukt je geest het automatisch als zijnde een 'negatieve ervaring' hoe ik het voor het gemak even in algemene term omschrijf. Pas wanneer je bewustzijn om de hoek komt kijken, je open staat voor meerdere mogelijkheden, werkelijkheden en belevingen, kan zo'n beeld worden gewist en schept het ruimte voor een eigen verwerking van wat in dit geval 'ecstatic dance' voor mij inhoudt. 
Zo werd mijn nieuwsgierigheid opnieuw gewekt en bracht mij naar Odessa in Amsterdam: een schip aan een kade in Oost, waar kunst, ecstatic dance en verschillende vormen van workshops rond bewustzijn bij elkaar komen.
Bij binnenkomst een warm welkom en een gevoel alsof ik in de huiskamer van een vriend of vriendin bent beland, een warm bad en fijne ontspannen sfeer.
Ik schep nog een fris luchtje op het dakterras voordat ik de trap afdaal naar de dansvloer. De ronde raampjes aldaar bieden mij het zicht op gelijke hoogte met het water, waardoor mijn blik nog even kabbelde over de continu veranderende en beweeglijke nieuwe horizon.
Kalme, ontwapenende muziek werd er gedraaid en er waren al een aantal mensen aan het dansen. Sommigen met ogen dicht, anderen stretchend, maar ook toeschouwers die nog afwachtend of gewoon observerend op de zachte banken rond de dansvloer zaten. Kort daarna begonnen we gezamenlijk: we werden verzocht een kring te vormen, met uiteindelijk meer een ovaalvormig resultaat gezien de langgerekte en smalle vorm van het schip. Terwijl de muziek nog rustig door draaide kregen we een aantal oefeningen waaronder: zeer traag door de ruimte bewegen met daarbij de focus en het bewustzijn gericht op de voeten, vervolgens steeds sneller, zonder botsen, zonder praten. Op het moment dat we verzocht werden stil te staan keek je de persoon die het meest dichtbij stond aan in de ogen voor een minuut of wat (wat een impact dat heeft!). Nog een spiegelende oefening waarbij je met iemand tegenover je langzaam beweegt op de muziek en de ander je spiegelt in de bewegingen die jij leidt, om vervolgens de rollen om te draaien.
De sfeer is nu gezet; iedereen heeft zijn of haar deelname beleefd en er heerst een sterke energie van volledige acceptatie, ontspanning en verbinding.
Vanaf nu is het ieder voor zich, nog altijd zonder praten, wel werd er benadrukt en aangemoedigd om vooral wél van je stem gebruik te maken wanneer je dat wilt en die behoefte voelt, afstemmend op de muziek. Geen idee of ik die behoefte zou krijgen, laat mij maar gewoon dansen, dacht ik. Verder werd er gezegd dat je vooral zo mag dansen als je wilt, of niet, hoe dan ook: voel je vrij en als je na een tijdje met iemand te hebben gedanst weer alleen wilt verder dansen vouw je je handen tegen elkaar en maak je een kleine buiging die dan fungeert als een soort 'thank you, but no thank you.'  De muziek wordt langzaam ritmischer, sneller en vrolijk. Van Afrikaanse ritmes tot psytrance, tot dance: heel gevarieerd in stijl en ritme, voor ieder wat wils en met het idee te ervaren hoe je je daar 'doorheen beweegt.' Op het hoogtepunt stond het grootste deel van de aanwezige mensen zó vol overgave te springen, te fluiten en te joelen op de aanstekelijke uitnodigende tunes dat ik voor lange tijd in een ware extase belandde: alsof ik met een grote groep allerfijnste mensen op een kleurrijk en opzwepend festival al een week lang onuitputtelijk stond te springen, maar dan in iemands woonkamer. En ook ik begon te joelen en te brullen, want dat deden anderen, waar ik in eerste instantie alleen om moest lachen en dat van een afstandje waarnam. Maar toen voelde ik de sterke behoefte daar bij te gaan staan, dus dat deed ik, en binnen een mum van tijd werd ik meegezogen in hun energie en daar stond ik dan: mijn oergeluiden te produceren in een groep mensen (beesten!) waar ik me sterk mee identificeerde in het moment. De laatste keer dat ik zo brulde was (een tammere versie hiervan) op een rots in Australië waar geen mens in de wijde omtrek te bekennen was, om de weidsheid van het landschap te ervaren.
Nu was het als van een andere dimensie: om en met alles waarmee ik mezelf op dat moment gaf, in de muziek, aan de mensen en vooral het samen-zijn-doen, wat een magische versmelting opleverde. Tijd bestond niet, alleen de gedeelde en gevierde energie in dat moment.
Uiteindelijk, bij de afronding, waarbij de muziek weer terug naar rustig en kabbelend werd gebracht, lag iedereen uitgeblust op de grond. Toen gebeurde er ook nog iets moois: er begon iemand te giechelen en nog iemand begon te lachen, totdat we daar met z'n allen op de grond lagen te gieren! Om nog even de hysterie van het hoogtepunt te herbeleven. Want wat wás dat fantastisch. Het werkte therapeutisch.
Uiteraard is dit míjn verhaal en beleving, wat vervolgens weer door jullie filter wordt opgenomen. Doe ermee wat je wilt! Maar weet en vergeet niet dat een oordeel vormen pas een werkelijkheid wordt als het je eigen beleving is geworden. Tot die tijd is het alleen maar een verhaal. Ik hoop eentje waar je vrolijk van wordt.

Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen: doe dat waar je door wordt gedreven, volg je passie, dat waar je blij van wordt en energie van krijgt. Ieder moment weer. Altijd heb je de keuze om te bewegen naar dat waar je in dat moment het meest enthousiast van wordt. En hoe meer je dat doet, hoe meer je zelf zichtbaar wordt en hoe meer er aan je onthuld wordt dat op díe weg, die van je mooiste dromen, die het meest nauw aan je hart liggen, je hierin juist op de meest onverwachte wijzen wordt ondersteund in die wensen. Juíst omdat die onthullen wie jij bent in je puurste vorm. Dus doe die dingen waar je enthousiast van wordt. Al het andere is onbelangrijk. Het gaat niet om de omstandigheden waar je in beland en die om je heen zijn op dat moment, het gaat er om HOE je die omstandigheden interpreteert en WAT je daarmee doet. En daarin kun je altijd de beste keuze voor jezelf maken, die waar je het meest blij van wordt in dat moment. Dat is alles wat je hoeft te doen in het leven. En dan beland je op een stroming, waarin je alleen nog maar mee hoeft te kabbelen op de ritmische altijd veranderende golfjes.

Liefs.