Het avontuur gaat door

Technisch gezien had ik natuurlijk met de auto naar Duitsland kunnen gaan. Maar waarom zou ik er voor kiezen een relatief voorspelbare en daarmee vrij saaie acht uur durende rit 'uit te zitten' als ik ook voor een totaal onvoorspelbare, avontuurlijke, steeds weer creërende weg kan kiezen waar alles open ligt, haast smekend om geleefd en beleefd te worden? Dan is de keuze voor mij wel heel makkelijk gemaakt. Liften dus.
Triebel was mijn eindbestemming. Een klein dorpje tegen de punt van Tsjechië aan in het oosten van Duitsland. Wat ik dáár nou weer moet?
Ik vertrok die kant op om bij een Vipassana Meditatie Centrum te dienen/helpen. Dat houdt in dat je verschillende taken toebedeeld kunt krijgen: huishoudelijk werk, in de keuken, tuin of administratieve taken. Zo'n centrum wordt gerund door de mensen die na één (of meerdere keren)  Vipassana meditatie ervaren te hebben zo enthousiast waren als ik en dat graag willen doorgeven. Na zo'n bijzondere ervaring zelf gehad te hebben ontstond bij mij de behoefte dit ook te doen voor anderen: helpen bij te dragen aan het creëren van de juiste omstandigheden waarin anderen de kans krijgen zo'n zelfde diepe innerlijke persoonlijke en levens-inzichtelijke reis door te maken.
Mijn vader zette mij af bij Amstelstation in Amsterdam, alwaar ik vanaf een benzinestation vol goede moed, positieve energie en veel enthousiasme begon aan mijn liftavontuur. Het voelde meteen weer alsof ik op reis was. 
De eerste rit bracht mij net voorbij Arnhem, door een lief stel dat een dagje wilde wandelen op de Veluwe, even Amsterdam uit. Ik gaf ze groot gelijk. Vanuit Arnhem ging ik spieken naar Duitse nummerborden en al snel vond ik een Duits homostel dat mij helemaal mee wilde nemen naar Landshut. Een stad in Zuid Duitsland, dicht bij München. Hoewel dat ver uit mijn richting lag (veel zuidelijker dan ik moest zijn) zou het wel betekenen dat ik al op de zelfde hoogte was in Noorderbreedte, dat ik één rit zou hebben van 7 uur, met een leuk stel mensen én ik had geen haast. Ik had mezelf een ruime marge van 2 á 3 dagen gegeven. Dus het werd Landshut!
Onderweg hadden we een aantal zeer interessante gesprekken over het verschil tussen Duitsland en Nederland en verder filosoferend over het leven.
Tegen de avond toen de zon net een aanzet gaf onder te gaan werd ik afgezet bij een prachtig hostel, dicht bij een bosrijke omgeving, op een heuvel. Ondanks deze prachtige plek stond ik weer voor een persoonlijke uitdaging: ik kon er voor kiezen een comfortabel bed te gebruiken, in een 'veilige' setting, óf gebruik te maken van de tent die ik had meegenomen, nu ik toch in een bosrijke omgeving was...
Wederom was de keuze snel gemaakt. Ook al was dit een spannendere beslissing, toch liep ik vol overtuiging met een bonkend hart richting de burcht nog hoger op de heuvel. Onderaan deze burcht was een ingang naar de 'tuin'. Deze tuin had meer weg van een bos of een park. Hier begon het toch echt al flink donker te worden en ondanks mijn constante twijfel over of ik het wel moest doorzetten, zocht ik door naar een geschikte plek. Uiteindelijk streek ik neer vlak onder de burcht, tussen twee bomen op een klein stukje gras, met uitzicht over de hele stad. Toen had ik nog niet bedacht dat ieder kwartier de klokken zouden luiden, ook gedurende de rest van de nacht. Ik voelde alleen een lichte angst, die ik al rationaliserend wist weg te wuiven, overwon door te beleven. Door hier te zijn, in mijn kracht en niet in mijn zwakte.
Er mij maar al te bewust van zijnde dat ik iets 'highly ellegals' uitvoerde, of misschien in dit geval: übermässig.illegal, vertrok ik al voor dag en dauw om mijn vervolg reis (licht opgebroken door de klokkenregen van de burcht en omliggende kerken) al dan niet vol enthousiasme voort te zetten. 
Het is nooit eenvoudig om liftend een stad uit te komen. De meeste mensen die ten volste bereid zijn je mee te nemen, moeten in- of rond de stad zijn en zo kom je geen stap verder.
Maar uiteraard was daar weer een engel die mij met een zojuist voor mij gehaalde verse koffie een bus induwde en vervolgens al zwaaiend mijn kaartje betaalde nog voordat ik mijn zojuist ingeademde adem vol verbijstering en genot weer kon uitblazen. Een aantal haltes verder was het een stuk makkelijker al liftend de stad uit te komen en binnen een paar uur zei mijn interne TomTom: 'bestemming bereikt'. Een lokale (Syrische) ijscoman bracht mij de laatste vijf kilometer met zijn ijsbusje twijfelachtig naar mijn bestemming. Met name de laatste 500 meter raakte hij er volgens mij steeds meer van overtuigd dat ik gek moest zijn (een afgelegen bospad kon toch immers nergens toe leiden?). Maar toen vervolgens de meditatiehal opdoemde tussen de naaldbomen trok hij enigszins opgelucht en verward zijn wenkbrauwen op en wenste me veel succes. Waarschijnlijk wist 'ie niet hoe snel hij weg moest komen. Of ik had hem aan een nieuw potentieel voor zijn klantenbestand geïntroduceerd. Hoe dan ook, een ervaring rijker.
De twee daaropvolgende weken heb ik enorm veel geleerd, een geweldige tijd beleefd met mede-dieners in het centrum, cursisten en de prachtige omgeving. Ik heb weer een enorme dosis zelfkennis opgedaan, ben een laagje (of vele) dieper gegaan en toen deze tijd voorbij was voelde ik me zo veel rijker, alsof de twee weken minimaal twee maanden waren geweest. Het seizoen was inmiddels getransformeerd van zomer naar herfst: de zo prachtige omgeving reikte verse appels, peren, pruimen, bramen en paddenstoelen aan die overal voor het oprapen lagen.
Helemaal vol en herladen was ik klaar om aan mijn terugreis te beginnen. Begeleid door de vele roofvogels uit de omgeving wist ik dat ik op de goede weg was. Geen enkele lift liet mij langer dan 30 minuten wachten en vlak voor Frankfurt stapte ik bij een oud stel in de auto. Al rijdende ging het gesprek over waar ik er uit zou moeten en waar zij vandaan kwamen: de achterhoek. Ik vertelde ze dat ik op een huis (met dieren) gepast had in de achterhoek in Silvolde. Verbaasd keken ze mij aan en deelden mij mede dat zij zélf uit Silvolde kwamen.
Een paar wenkbrauwoptrekkende bewegingen, een schaterlach en een telefoontje verder had ik een overnachting bij mijn voormalig oppasadres in Silvolde geregeld als ware het een hotelovernachting. Met als bonus lieve mensen, een bekende omgeving en zes mini ezeltjes die inmiddels drie veulentjes rijker waren.
De volgende ochtend rolde ik praktisch naar Purmerend, zo soepeltjes verliep de rest van de reis, bijna saai:
één rit met een fanatieke marathonrenner (die ook graag en vrijwillig in woestijnen met 10 kilo bepakking 250 kilometer in 8 dagen hardloopt), de volgende rit met een van buiten ruw lijkende maar vooral vol getatoeëerde Sjonnie in een dikke Range Rover die 160 km per uur reed tot aan Amsterdam, en als laatste met een gezellige Surinamer, opgepropt in een kleine Twingo, die me keurig afzette in Purmerend..."Bestemming bereikt"

Liefs.