Draken en Spiegels

Spiegeltje spiegeltje aan de wand...wie ben jij?

Wat zie je als je in de spiegel kijkt? Kijk je naar je uiterlijke gebreken? Dat wat je bevalt? Kijk je jezelf wel eens diep in de ogen? En wat zie je dan?

Ondanks dat ik ontzettend van alleen zijn kan genieten en mezelf soms graag even terugtrek, kom ik iedere keer weer tot de conclusie dat dit altijd van tijdelijke aard is. Uiteindelijk heb ik het 'nodig' om me onder de mensen te bevinden. En ik denk niet dat ik daar de enige in ben.
We denken allemaal wel dat we zo anders zijn, anders dan 'de rest', maar stiekem zijn we diep van binnen allemaal het zelfde. We zoeken allemaal naar het zelfde, alleen gezien het feit dat de verborgen schat diep diep verscholen zit achter heuvels, obstakels en donkere bergen, voelt het soms als een eindeloze en soms wellicht wat wanhopige zoektocht. Vergeet alleen niet dat al deze obstakels, of misschien liever een fantasievoller woord: draken, binnenin jou zitten. En niet sommige wel, en sommige niet. Nee, ALLE draken die overwonnen dienen te worden, of van een afstandje gadegeslagen, zitten IN jou. Dat betekent dat je alle antwoorden al hebt, en tegelijkertijd alle problemen ook. Verwarrend he? Ja het leven zou saai zijn als het allemaal op een presenteerblaadje voor je lag. Er moet wel gewerkt worden, want alleen daar haal je de lessen uit.
Dit zooitje draken, frutsels en versieringen ziten allemaal heerlijk door elkaar geschud in jouw grabbelton en wanneer je binnenin reikt en er iets uit vist kun je allerlei verschillende stellingen pakken, zoals dat gaat in dit levensspel. (pas op dat je ondertussen niet door de draak gebeten wordt!). Het maakt niet uit wat er op je opgeviste blaadje staat, het gaat er om HOE je daar mee omgaat.

Mensen om je heen helpen daar bij. Want de draakjes komen altijd wel om de hoek kijken op een zeker moment, of het nu alleen is of in gezelschap.
Wanneer je alleen bent heb je alleen geen reflectie, want daar dient je medemens voor: naast liefde en gezelschap zijn deze mensen namelijk ook gewoon 'tools' om jou te spiegelen. En als er geen mensen om je heen zijn, maar wel een draak komt koekeloeren, dan zie je verdomme die draak niet! Je voelt wel iets jeuken, iets steken, iets opkomen, maar je kijkt toch om je heen? Je ziet toch niets aankomen?
Nu kan het dan wel zo zijn dat Michaël voorbij is en dat Sint Joris zijn draak al verslagen heeft, maar als de ene draak verslagen is ligt er altijd wel weer een andere op de loer (vandaar dat het ieder jaar weer gevierd wordt). 
Soms duurt het lang voordat hij zich kenbaar maakt, maar op een moment dat het hem goed uitkomt kruipt hij langzaam omhoog.

Nu ben ik blij dat er een draak zich aan mij kenbaar maakt, dat betekent namelijk na even doorzetten weer een draak minder. Maar het duurde even voordat ik inzag dat het een draak was, want er was in geen velde of wegen een spiegel te bekennen.

Nu kijk ik de draak recht in de ogen, met gesloten ogen. Mijn methode is niet vechten, daar houd ik niet van. Het voordeel daarvan is dat ik niet uitgeput raak en niets hoef te doen, het nadeel is dat ik hem zijn eigen tempo laat bepalen, door alleen maar aan de zijlijn te staan en zijn prachtige soms trage, dan weer woeste bewegingen te observeren. Aanmoedigen doe ik nog wel eens. Dan spuwt 'ie eens wat vuur en vindt zijn weg sneller omhoog. Maar de staart is nog niet in zicht.
Geduld is de sleutel. Geduld en vertrouwen.
Uiteindelijk ruilt de draak zijn plek in voor een zacht glooiend bloemenveld. Zo een waar je je zorgeloos achterover in kunt laten vallen met gespreide armen. Ik weet dat dat veld er is, en dat het komt. Daar helpt dat observeren bij, daar vloeit een innerlijke wijsheid uit voort. Ik heb dit immers vaker geobserveerd, maar iedere draak is anders, zo ook ieder bloemenveld. 
Nu is er eerst nog de draak. Zijn ogen spuwen vuur en hij doet er alles aan me zo oncomfortabel mogelijk te laten voelen. Ik daag 'm uit.

Ik en de draak vechten het voorlopig nog even alleen uit. Tot er een spiegel in beeld komt. Dan schrikt 'ie van zichzelf en kan hij geen kant meer op: hij moet en zal de spiegel in kijken, tot ook hij ziet hoe mooi hij in z'n kracht staat.

Niets is permanent.

Liefs