Magie van de bovenste plank

Dolend door de straten van West Londen in mijn nieuwe tribal legging voel ik de energie en nieuwsgierigheid van een nieuw te ontdekken wereld. Het is nogal een overgang in vergelijking met waar ik net vandaan kom: Glastonbury. Die plek is werkelijk magisch.

Eerst was er Stonehenge, na Totnes. Het lijkt alweer maanden geleden. Maar gezien tijd een illusie is, doen de 'werkelijke' uren, dagen of weken er toch eigenlijk niet toe.
Ik sprak af met Katelyn uit Londen (via facebook contact) en pikte haar op in Salisbury met mijn tevreden spinnende kakimobiel. We leerden elkaar onderweg kennen in de auto naar Stonehenge en ondervonden al gauw een ontspannen vertrouwde balans en veel interessants te bespreken. De stenen waren transformerend: mysterieus, vol wijsheid en energie en onder de volle maan (die af en toe tevoorschijn kwam tussen de bewolking door) was het een bijzonder spektakel. Het voelde alsof ik me tussen twee werelden bevond. Letterlijk en figuurlijk: net uit een hoofdstuk rijdend, een nieuw nog onbekend 'deel 2' tegemoet met Stonehenge als tankstation.
Daarnaast stond er een hele reeks busjes en auto's geparkeerd langs een landelijke weg die achter Stonehenge langs loopt (dit is alleen toegestaan tijdens de equinox en solstice, 4x per jaar). Het begon al te schemeren bij aankomst en het voelde een beetje als een duister festival terrein; verlicht langs beiden kanten van het pad door alle kleuren ledlampjes, brandende vuurkorven en gezellige peertjes in creatieve huizen op wielen. Terwijl ik mijn raam naar beneden draaide voor een vriendelijk wenkende druïde die ons uitnodigde voor de equinox ceremonie, voelde ik de magie van de unieke gelegenheid op heilige grond en tegelijkertijd de onheilspellende sfeer van te lang doorgehaalde festival gangers, die duidelijk geen interesse toonden in de stenen.  
Later na enig onderzoek bleek dat deze gelegenheden ook populair zijn onder levensreizigers die zeer geregeld hier en daar een grammetje wegsnuiven. Al met al dus een groot contrast wat zorgde voor een heel onwerkelijk gevoel, alsof ik droomde. Slapen lukte overigens niet, gezien de vorst in de grond (dun tentje, dun zeiltje) en grote geluidssystemen die uit de busjes werden getrokken. Maar toen bij het ochtendgloren de toegang tot de stenen werd geopend, verdween alle verwarring om plaats te maken voor verwondering en verstilling:
de druïden die de ceremonie hielden met de machtige stenen die om ons heen opdoemden, zorgden voor een tijdloos nu, een gevoel van een oeroude wijsheid en een diepe innerlijke buiging.
Na Katelyn uitgezwaaid te hebben (terug naar Londen) reed ik moe maar met veel zin en een tikkeltje onzekerheid door naar Glastonbury. Iemand had mij over 'de Ashram' aldaar getipt, die ik in mijn achterhoofd hield als optie, en verder bedacht ik maar wat rond te lopen door Glastonbury om te zien wat en waar het me zou brengen. Toen ik bovenop de heuvel van Glastonbury de 'Tor' (toren) zag opdoemen voelde ik meteen mijn hele lijf vibreren (no jokes). Ik parkeerde de auto in een zijstraat ergens voor een rij huizen om mijn eerste honger te stillen. Ik besloot op de stoep mijn ontbijtje te eten en de zon brak door terwijl ik charmant naast mijn koekblik, musli uit een campingpannetje at met een plastic lepel. Vanaf dat moment ging het licht aan, de stekker in het stopcontact, en de hemel open.
Een vriendelijk glimlachende man die voorbij liep over de stoep aan de overkant gebaarde ik om een vraag. "Do you know if and where the ashram is?" Vroeg ik. Kraakhelder wees hij me naar twee straten verder een hoek om en daardoor besloot ik eerst daarheen te rijden om te kijken hoe het daar voelde.
Ik wandelde de tuin binnen en een oase van rust viel als een zijden dekentje over me heen. Bij de receptie vertelden ze me dat ik de perfecte timing had: ze hadden net een karma yogi nodig (iemand die daar intern verblijft en 4 uur per dag werkt in ruil voor onderdak en maaltijden).  Na een kort gesprek met een zeer overtuigend JA! JA! JA! Van alle kanten, was de zaak beklonken. Het voelde meteen als thuis, ik kreeg een plekje in een blokhut buiten, die ik deelde met een aantal anderen en kon meteen aanschuiven voor (de meest goddelijke) lunch.

De daaropvolgende twee en een halve week ben ik door een achtbaan gegaan van belevingen, heb ik de 'verhalen' van Glastonbury kunnen bevestigen, ervaren, beleven en doorvoelen. Alle regenboogkleuren zijn voorbij gekomen in de meest krachtige intensiteit denkbaar. Heb ik vrienden gemaakt voor het leven, en was het tegelijkertijd moeilijk en noodzakelijk daar weg te gaan. Het is eigenlijk niet te omschrijven maar ik zal een kleine poging wagen: de energie is daar zo intens, vaak zo onwerkelijk (denk Stonehenge x10), alles wat je denkt wordt binnen een half uur uitgesproken door iemand anders, alles valt samen, alles klopt, dikke pijlen uit de kosmos wijzen je de weg zodanig dat je haast struikelt over de 'toevalligheden' waar ik al lang niet meer in geloofde, maar die hier in meest extreme vorm aanwezig zijn. Een constante stroom van opeenvolgende gedachten en gebeurtenissen die overeenkomen met je diepste wensen en twijfels. Het gevoel alsof je de helft (of meer) van de tijd droomt en het onderscheid tussen dromen en waken vervaagt, opgaat in mist en tegelijkertijd zo kraakhelder zijn dat je intuïtie met de minuut groeit tot je op bizarre wijze weer als onzeker kind in een hoekje zit: extremen in je fantastisch voelen en intens somber: het is een vortex (of zwart gat) aan energie en daarin ondervond ik dat, eenmaal opgeladen het beter is te ontkoppelen en de opgedane energie elders te kanaliseren dan ingeplugd te blijven terwijl de batterij '100%' aangeeft. Een oneindige spiraal van belevingen in wonderland.
Met een zak vol ervaring, verwondering, dankbaarheid en magie, nam ik een van de fijne mensen mee als souvenir om de komende tijd bij te mogen verblijven in Londen. Tor (haar naam) is fantastisch en hilarisch, dus ik ben zo blij dat ik bij haar in huis kan verblijven terwijl ik hier naar iets dat op werk lijkt zoek voor de komende maand (of twee). Voorlopig even in Londen dus.
Wat een overgang. Bijna een klap in het gezicht, ware het niet dat de overgang wordt verzacht door een beetje ashram (Shekina Yoga Retreat) mee te nemen. 

Grote stad, wat ga je met me doen?
Nee.
Grote stad, wat zal ik met je doen?
Of:
Grote stad, zullen we er samen wat van maken? 
Ik heb drie ingrediënten: magie, plezier en avontuur. Ik strooi ze voor me uit. Wat geef je me terug?

Tot zo ver,

Liefs uit Londen.