Waar ligt jouw grens, hoe ver ga je?

Ik ben op een prachtige plek in Spanje, aan de rand van een klein dorpje: Riogordo, in een door de eigenaar zelf-geconstrueerd huis, met een prachtig uitzicht op de bergen, een droog landschap maar karakteristiek met haar amandelbomen, johannesbroodbomen -karob-, vijgenbomen, olijfbomen (waarvan met uitzondering de olijfbomen ik al haar vruchten heb geplukt en gesnoept) de altijd brandende zon, zinderende cicades, blaffende honden, en lange siësta's.
Mensen hebben hier een groot hart, aldus Stephan, een prachtige Fransman, reiziger, avonturier en muzikant met zelf ook een groot hart (naar mijn zeggen) waar ik momenteel het huis mee deel. Het huis zelf is van een Schot, Derek, die nu in Schotland is om daar even af te koelen. Wanneer Derek over een week terugkeert zal ik dus de huiseigenaar ontmoeten, die zonder mij gezien te hebben zijn huis aan mij beschikbaar stelde; ook een groot hart.
Om even terug te komen op 'een groot hart.' Wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Mijn interpretatie, van hoe ik ben opgegroeid, wat mij verteld is: iemand die aan anderen denkt, die liefde uitdeelt, die de armen eten geeft, iedereen welkom heet (jong, oud, dik, dun, etc.) die hulp biedt waar nodig: die een ander een warm hart toedraagt. Ja dat is iemand met een groot hart! Maar mijn nieuw ondervonden ervaring is dat het ook heel belangrijk is (nog belangrijker is) hoe jij deze persoon zelf ervaart. Iemand kan je vertellen dat hij/zij een groot hart heeft, maar wat betekent een groot hart voor jou? Wat is belangrijk voor jou? Als iemand je een warm hart toedraagt en je hartelijk welkom heet in zijn huis, maar vervolgens liters met alcohol wegtankt en de hele dag joints rookt, dat kan iemand zijn met ontzettend veel liefde voor anderen, maar het kan ook iemand zijn waar je niet mee resoneert, die andere prioriteiten stelt dan jij, waar je niet mee op één lijn zit, niet mee vibreert op de zelfde golflengte: en dat is oké.
Uiteraard komt dit verhaal van een eigen ervaren bron, hier een voorbeeld:

Vanmorgen ging ik met Stephan naar de supermarkt in het dorp na een mislukte poging gisteravond (er is een feest in het dorp gedurende 4 dagen, waardoor de supermarkt vroeg sluit). Hij vertelde dat hij een hele vriendelijke oude man heeft leren kennen die hem van alles had toegestopt, en thuis verse groenten heeft, wat uiteraard de voorkeur heeft als het gaat om groenten van de supermarkt. Dus naast de algemene boodschap in de supermarkt was het idee hem te vinden en bij hem groenten te halen. We vonden hem bij de bar en de lieve kleine man met een aantal tanden in zijn mond en stralende helderblauwe ogen deed inderdaad openhartig! Natuurlijk konden we bij hem groenten halen! Eerst een koffie in de bar, en een drankje en dan zouden we naar zijn huis gaan. Zoals dat in Spanje gaat (mañana mañana, poco poco) stonden we een half uur later nog op de stoep van de bar en bewogen langzaam richting auto om naar het huis van de beste man te gaan. Echter, we bleken eerst naar het huis van zijn neef te gaan, om daar een sigaret te roken (bijna iedereen hier rookt marihuana, jong of oud, dik of dun, rijk of arm, etc.). Beleefd als Stephan is, en ook een beetje omdat hij er zelf niet vies van is, gaan we het huis binnen waar we op de bank neerploffen en waar volop joints worden gedraaid, klompen hasj uit de kasten worden gevist en potten wiet worden opengedraaid. De hele familie rookt gezellig om de tafel, wat in Nederland 'op de koffie gaan' is, in Frankrijk - even lekker algemeen blijven hè- plateaus met kaas wegwerken aan een lange rustieke houten tafel buiten in de tuin en in Engeland een keurig kopje thee met de pink omhoog en een stuk taart er bij of een scone; enfin, you catch my drift.
Na een kleine twintig minuten keurig op de bank te hebben gezeten, de situatie geobserveerd te hebben, de kamer meerdere malen gescand te hebben, in het moment blijvend, mediterend (om zo ook de tijd voor mezelf prettig te maken, gezien de mensen in de kamer mij niet direct aanspraken) en 'beleefd' te blijven -maar mezelf ondertussen op te vreten- ging ik in stilte een gesprek met mezelf aan:
voor wie ben ik beleefd, en wie doe ik er goed aan?
Deze situatie is duidelijk een situatie waar ik me niet in wil bevinden. Blijf ik hier wachten tot iedereen klaar is met roken en drinken, terwijl ik hier gefrustreerd zit? Accepteer ik de situatie zoals deze is en leg ik me er bij neer? Het antwoord was duidelijk: nee. Ik beleef geen plezier aan situaties waar ik niet voor kies, die onprettig voelen. Vroeger zou ik gefrustreerd blijven maar beleefd, tot de situatie zich uiteindelijk zou hebben opgelost. Je wacht beleefd, en uit respect voor de ander, toch? Maar ondertussen lijdt je zelf, ben je gefrustreerd en kun je tig andere dingen bedenken die je liever doet. Nu in plaats van die gefrustreerde tijd te gebruiken om te denken aan de dingen die ik liever zou doen, kíes ik daadwerkelijk voor die díngen. 
Met meer bewustzijn, ervaring en een vrije geest weet ik nu dat het prettiger is om NIET voor de geprogrammeerde 'beleefde' wat-de-ander-van-mij-verwacht-versie te kiezen. Te denken aan mijn eigen behoeften, beginnend bij jezelf.
Iedereen zou immers voor zichzelf moeten denken en handelen in plaats van oncomfortabele, ongemakkelijke situaties voor lief te nemen. Ik gebaarde Stephan dat ik wilde gaan, en hij voelde zich duidelijk ongemakkelijk. Hij wilde niet gaan, omdat dat onbeleefd zou zijn tegenover zijn vriend, die ons later (wellicht tegen het vallen van de avond) verse groenten zou verstrekken. Verse groentes zijn heerlijk! Maar inmiddels heb ik zo mijn grenzen wat betreft hoe ver ga ik voor iets? Inmiddels had ik bedacht dat iets minder verse groenten van de supermarkt even heerlijk waren, de situatie afwegend.
Nu heb ik twee mensen waar rekening mee te houden of niet: blijf ik beleefd tegenover Stephan, voor zijn vriend? Vroeger ongetwijfeld. Maar nu denk ik: wouw, arme ik! Wat zou ik ver zijn gegaan, alleen om anderen te pleasen! Dat is niet goed voor mezelf, en nu kies ik voor mezelf. Dus ondanks een weifelende ongemakkelijke Stephan en een dronken vriend die gebaarde te blijven (nog één sigaretje!), verzamelde ik alle moed en haalde alle zelfliefde* uit de kast: is dit een situatie waar je voor zou kiezen? Word je hier blij van? Als je de keuze hebt, zou je dan iets anders doen? JA, JA, JA! Dus ik stond op en zei, met respect voor hun keuze en gemeende dank: prima als jullie hier blijven, die groenten komen later wel. Ik ga naar buiten. Bedankte vriendelijk, Stephan volgde. Hij zei dat zijn vriend zo met ons mee zou komen. Uit respect voor hem, en om de balans te houden hebben we nog vijf minuten buiten gewacht, tevergeefs. De volgende keer zou ik dát zelfs niet meer doen, maar stap voor stap. Dit was al heel wat. Alles gebeurt met een reden. Ik ben heel blij met deze beleving, want het heeft mij precies dit geleerd, laten zien waar mijn grens ligt, zodat ik de kans had om daar naar te luisteren.
Dus al met al: een groot hart, ongetwijfeld! Maar ieder maakt zijn keuzes en prioriteiten. Het is belangrijk dat we dit meer en meer voor onszelf gaan doen en ons niet in allerlei bochten wringen om het anderen naar de zin te maken, en te pleasen. Niemand wordt daar gelukkiger van. Denk in godsnaam aan jezelf, zorg voor jezelf, dat kan al gaan om kleine dingen zoals dit voorbeeld. Maar opgestapeld bouwt gefrustreerde energie zich op tot een (fysiek) probleem/trauma, wat er vervolgens weer uit moet, om lichter te worden. Beter voorkomen we dat door die frustratie om te beginnen niet te laten ontstaan, waar mogelijk. En als je dit leest en dit niet zou kunnen, begin dan bij iets kleiners, of omgekeerd; als een situatie als deze je absoluut niet zou frustreren, neem dan een volgende stap. Zoek een grens op waar jou frustratie ligt en rek deze niet langer, maar zorg voor jezelf, kies voor jezelf en daarmee uiteindelijk ook voor de ander. Heb jezelf lief! Je bent echt even belangrijk als ieder ander.
Ik hoorde laatst een prachtig voorbeeld waarbij je observeert wat je voelt als je een kleine baby ziet. Wat voel je van binnen? Liefde toch? Liefde voor de onschuld, zorgzaamheid en bescherming voor het willen ontdekken van de wereld. Liefde voor het pure, voor het licht, het totale ongeschreven blad. Dat gevoel, roep dat zo nu en dan eens op bij jezelf, maar dan vóór jezelf. Die zelfde liefde verdien jij ook. Omhels jezelf en zorg voor jezelf zoals je dat zou doen voor een pasgeboren onbeschreven blad dat de wereld wil verkennen. Je kunt geen fouten maken. Er is geen goed of slecht in wat je doet (denk je dat niet ook bij een baby? Die doet gewoon). Observeer alleen wat je doet en wat je daarbij voelt. Omarm dat, leer er van en beleef het ten volste. We zijn hier immers voor de ervaring, de beleving. Daar hebben we voor gekozen. Beleef het zonder oordeel, en kies wat het beste is voor jezelf in iedere situatie. Weeg de opties af en kies de optie die het beste voelt, waar jij op dat moment het meest blij, enthousiast en gelukkig van wordt. Of het nu om verse groenten gaat, een sociale druk, rechts of links gaan, gezonder eten of een dagje rust nemen. Er is altijd een keuze, wij zijn er zelf bij. En anderen worden niet altijd blij van de keuzes die wij maken (voor onszelf) maar dat hoeft jouw keuze niet te beïnvloeden. De ander kan vervolgens weer voor zichzelf kiezen. Ieder heeft zijn eigen grenzen. Daarom is het zo belangrijk voor jezelf te kiezen: een ander weet niet waar jóuw grenzen liggen, wellicht liggen zijn/haar grenzen elders, en ook dat is prima. We zijn allemaal anders, ervaren alles anders: daarom is er geen goed of fout. Exploreer, experimenteer, maar altijd ten goede van jezelf. Pas dan, kun je echt liefde uitdelen, aan anderen denken. Met een uitgerust lichaam, zonder stress, zonder druk, zonder verplichtingen: oprecht en puur: met je grote hart, voor jezelf en dan voor de rest van de wereld.

Liefs,

p.s.: *zelfliefde - grappig genoeg herkent de computer dit woord (nog) niet en onderstreept het rood. 

Karijn