Tassie, and the longest hitch

5 weken Nederland vliegen voorbij! Het was heerlijk, en weer tijd om te gaan.

Kort maar krachtig was mijn bezoek aan Tasmanië. Het voelt alsof ik al weken dag in dag uit bezig ben met zoeken naar werk, met als resultaat steeds: óf het vinden van werk, óf het vinden van een accomodatie. Maar nooit een combinatie van deze twee.

Ik vertrok per ferry vanuit Melbourne naar Devonport, noord Tasmanië. Timon zwaaide me uit en na 12 lange uren kwam de kust in zicht! Nieuw terrein om te ontdekken: heerlijk! Met als prioriteit het vinden van werk reisde ik eerst af naar Launceston (liftend uiteraard) de op een na grootste stad van Tasmanië (even voor het idee: Tasmanië is ongeveer 1,3x zo groot als Nederland en telt nog geen half miljoen inwoners).

Daar kon ik een aantal dagen bij Yvonne verblijven, een dame op leeftijd die ik ontmoet heb op de rainbow gathering in Indonesië. Ze ontving me hartelijk in haar chaotisch, donkere, doch gezellige huis bovenaan een heuvel vanwaaruit je over de stad uit keek.

Hier ben ik een aantal dagen vrijwel non stop op zoek gegaan naar werk (met name digitaal) in heel Tasmanië, met als resultaat een ziljoen aantal formulieren en mailtjes verstuurd, één reactie en een lamme telefoon-typ hand.

Ik struinde wat door de stad, solliciteerde weer, kletste met Yvonne (of zij met name met mij) en zocht weer verder. 

Toen ik het afwachten na een aantal dagen zat was, liftte ik verder zuidwaarts naar Tunnack, waar Stewart mij ontving (via couchsurfing). Deze jongen heeft zonder twijfel het grootste hart van het hele dorpje en met plezier verbleef ik ook bij hem een aantal dagen, vanwaaruit ik 3 dagen naar Hobart (hoofdstad Tasmanië) op en neer reisde om mijn geluk te vinden, zonder succes: inmiddels volstonden alle soorten werk voor mij, en alle soorten verblijf, ik vroeg bij havens naar boten waar ik eventueel kon verblijven, zocht verder op couchsurfing (want hoe lief Stewart ook was, het dorpje was te afgelegen), schreef me in op 'housesitting' websites en kende digitaal Tasmanië inmiddels op mijn duimpje.

Een week verder zonder enig lichtpuntje aan de horizon besloot ik het roer compleet om te gooien: waar wil ik heen, als Tasmanië het (dus) niet is?

Waar het mooi is, fijn is, ik mensen ken, ik me thuis voel en er momenteel wél werk is: Byron Bay en omgeving! Terug naar Mullumbimby!

En dus, nam ik na dit besluit de volgende dag de ferry terug naar Melbourne.

Binnen twee liften was ik bij de haven (net niet gedood door 6 rottweilers bij een van deze mannen waar ik mee liftte in de tuin):

Hij (liefdevol):They are good dogs!" (keihard blaffend in hun afgesloten kooien, woest om zich heen bijtend en springend)

Ik (wijfelend) "So they are just being loud then, but harmless?"

Hij (vrolijk): "Oh, they will all attack you, if they wouldn't be caged up."

Ik: *slik*

Het blijft een hele interessante en bijzondere manier van verplaatsen: liften. Een korte inkijk in iemands leven, die je totaal niet kent, en daarna waarschijnlijk niet meer zult zien.

Vanuit Melbourne had ik slechts 3 liften nodig om bij Mullumbimby te komen. 

Een auto vanaf de boot en twee vrachtwagens later wandelde ik verbluft, opgelucht, en zeer tevreden door de warme zon in Mullumbimby.

Ik heb hier nu een kamer en blijf hier een tijdje, vind een baantje (al aardig wat in de pijplijn) en zie daarna wel weer verder.

Voor nu voelt het even heel fijn om stil te staan, even pas op de plaats, mijn eigen plekje.

Tot de volgende!

Liefs