Tot rust komen

Het heeft een tijdje geduurd, maar hier is mijn volgende verslag:

Nog altijd in Mullumbimby, gedij ik hier heerlijk tussen de locals en ben ik eindelijk wat rustiger geworden. Geland.

Ik werk sinds eind september in een lunch cafeetje in 'town' en dat bevalt goed.

Het was wennen met het maken van vreemde onbekende drankjes waaronder koffies, maar inmiddels ben ik helemaal geïntegreerd.

Het wordt leuk zodra je de vaste gasten begint te (her)kennen en weet wat ze willen en wanneer en met net dat beetje extra moeite. Praatjes maken maar ook stress zo nu en dan.

Als Gloria binnenkomt, een nette dame op leeftijd, dan weet ik dat ze eerst een stukje apple tea cake wil, en als ze die op heeft drinkt ze een pot english breakfast met melk en honing. Ze raakt aan de praat met al de mensen om haar heen, zoekt contact en heeft gezelschap nodig, het delen van haar ditjes en datjes. Later op de middag komt ze soms nog terug voor een bowl of shoestring fries, zonder zout ("I like to sprinkle it on, myself").

Dan is er 'lava hot lady' een gezette vrouw met hoekige bril die haar twee cappuccino's altijd snoei heet wil.

En daarnaast natuurlijk de hippies op hun blote voeten die binnen komen drentelen en meer van de 'guarana lattes' zijn en 'tumeric lattes' en buddha bowls gluten free and dairy free.

Als ik een paar dagen vrij heb teken ik veel, heerlijk dat ik geen internet heb in dr caravan waar ik woon, op het zelfde terrein waar Greg woont, een kilometer verder heuvel opwaarts.

Ik heb een fantastisch uitzicht daar, leef tussen de beesten, wat eerst nog wel een uitdaging was, maar inmiddels vind ik kakkerlakken meer een zucht waard dan een luide gil. Spinnen evenzo. De huntsman is de meest voorkomende spin die intrekt bij gezinnen en op jacht gaat naar insekten: nuttig! Ze kunnen vrij groot zijn, maar verder onschuldig.

Een klein scheurbakkie brengt me weer makkelijker overal waar ik zijn moet, met het gat in de uitlaat klinkt t als een race auto.

Ik kook meer voor mezelf, doe vrijwel alles buiten, maak vaak vuurtjes in mijn tuin, of 20 meter verderop bij het uitzichtpunt, waar ook een vuurplaats is. 

Ik word wakker door gelach van kookaburra's en geritsel aan mijn vuilniszak door een bushturkey; Frits, heet ie. 

De sterrenhemels zijn fantastisch! Heldere nachten laten meer sterren zien dan ik ooit zag..

Tussendoor ben ik nog naar een festival geweest, ben een aantal keer gaan kamperen, ga regelmatig naar het strand en ontmoet met vrienden die ik hier heb leren kennen.

En naast al dat, mijn heerlijke leventje hier, begint tijd te dringen, want op 9 januari verloopt mijn visum...en moet ik Australië verlaten. Ik heb uit pure paniek zoals je wel zult begrijpen, maar een ticket naar Nieuw Zeeland geboekt.

Geen plannen. Alles open. Alles nieuw: avontuur!

Maar dat betekent tegelijkertijd hier alles achterlaten en hoe ik daar over denk verschilt van dag tot dag.

Toch is het tijd om dit hoofdstuk af te sluiten en mijn reis te vervolgen. 

Ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle mooie mensen die ik heb ontmoet, alle bijzondere plekken die ik gezien heb, alle wijze lessen die ik geleerd heb en langzaam maar zeker voel ik mezelf van binnen groeien en rustiger worden. Er vormt zich een doel in mijn hoofd, an wat ik wil in dit leven en dat voelt goed! Daar wil ik nu naartoe groeien. Ik zal daar op een later moment specifieker over schrijven. Het idee moet nog wat reëeler en vaster worden.

Waarschijnlijk nog een kort verslag vlak voor vertrek...

Voor nu: aan iedereen een heel mooi kerstfeest en een prachtige jaarwisseling.

Focus op alles wat mogelijk is en wat je altijd al hebt gewild, van binnen. Maar nooit echt gedurfd. Het is nooit te laat!

En maak een dubbele koprol voor mij in die jaloersmakende sneeuw.

Liefs,

Karijn