the Shire

Ik zou niet eens weten met welke woorden ik de belevenissen, muziek, ontmoetingen en sfeer zou kunnen overbrengen op jullie. Maar het was fantastisch op het Rainbow Serpent festival. Ik weet nu hoe het is om onder een regenboog te leven, daar houd ik het bij.

Op de voorlaatste avond raakte ik met een meisje in gesprek die alleen aan het rondreizen was met haar busje, richting Byron bay trok, terug naar huis waar ze woont. Vervolgens sprak ze de magische woorden uit: ik ga naar Earth Frequency (het volgende festival waar ik ook vrijwilliger ben)! Dus toen zei ik: "This may sound a little crazy, but can i come with you?" Ze stemde enthousiast in, en BAM! Ik had een plan voor de komende twee en een halve week! 

De dag van vertrek moesten we (ik en Arielle) lang wachten voordat de sleepwagen kwam om de bus mee te nemen. De sleutel draaide namelijk niet meer in het slot, waardoor hij geen contact kon maken om te starten. Gelukkig was ze uitgebreid verzekerd en werd dit niet alleen vergoed, maar ook de overnachting in een motel in Ballarat, aangezien de auto daar de volgende dag klaar zou zijn. Een douche! Een bed! Luxe. 

De volgende dag was alles weer in orde om de lange reis aan te vangen. Nog steeds rondom ons veel droog landschap, licht heuvelachtig, maar vooral droog. We stopten regelmatig tussendoor om lekker in een park te zitten, boodschappen te doen of gewoon even van het uitzicht te genieten. Halverwege de dag was het mijn beurt om te rijden. Even spannend met alles aan de andere kant, maar snel gewend!

De eerste nacht sliepen we midden in de natuur aan de rand van een wild stromende rivier en maakten een vuurtje, zoals het hoort. 

Arielle kwakkelde al een beetje met haar gezondheid maar ze leek een akelige verkoudheid te pakken te hebben. De volgende stop waar we uiteindelijk 4 dagen zijn gebleven was Tilba Tilba; een piepklein dorpje vlak aan de kust en aan de voet van een berg. Het droge landschap was inmiddels ingeruild voor groene heuvels, knalblauwe zee en slingerwegen.

Een kennis van haar moeder runde hier een air bnb in een voormalige kaasfabriek. Andrew bleek een oude hippie en woonde in een fantastisch huis waar ik me meteen thuis voelde. Dus hier een aantal dagen blijven was zeker geen straf. Ik ben de berg (Mount dromedary of Gulaga zoals de Aboriginals zeggen) opgewandeld, waar ik mijn eerste slangen heb gezien (ieh!) maar ook leguanen, en kangoeroes! En ik ontmoette het lieve stel uit de UK dat hier wil gaan wonen en op huizenjacht was: Sara en Martin. Met hen heb ik de omgeving verkend, ben markten afgestruind en heb in de zee gezwommen. Hoe fijn het hier ook was, Arielle werd niet beter en bleek voorhoofdsholte ontsteking te hebben, en ook haar oren waren ontstoken. 

We reisden door, bleven nog twee nachten in Malua bay bij vrienden van haar moeder, een nacht in Sydney bij vrienden en de laatste dag kwamen we dan eindelijk aan in Burringbar, niet ver van Byron bay, een populaire surfstad. Daar kon Arielle eindelijk door haar moeder vertroeteld worden. Nu gaat het al stukken beter. Ik verken de omgeving van 'the Shire,' zoals ze het hier noemen, de komende dagen al liftend van stadje naar stadje, wandelend, zwemmend en hangend (als het 40 graden is kun je van ellende niks anders). Het is hier ongekend groen, ondanks de droogte de laatste tijd. Valleien, bergen, heuvels, lieflijk en sprookjesachtig. En dan de wilde zee! Straks even afkoelen onder een waterval...

Vrijdag begint het volgende festival. Het heeft een berg van een festival om het tegen op te nemen in elk geval. Vanaf dan weer een nieuw avontuur, met nieuwe mensen, of alleen, wie weet? Ik niet! En dat is een heerlijk gevoel.

Liefs