Melbourne en meer

Inmiddels alweer ruim twee weken hier bij broerlief in Melbourne. Wat gaat de tijd snel! Gelukkig ben ik, na een aantal dagen belabberd te zijn van de jetlag, weer snel opgeknapt en ben ik op allerlei plekken geweest in de stad, parken, fietstochten gemaakt met en zonder Timon, musea bezocht, gewend aan rechts links kijken voordat ik oversteek en de spacende geluiden van de stoplichten als ze op groen springen, op rooftopbars geweest en langs de Yarrarivier gezworven, markten bezocht en 'thuis' gehangen. Dat was heel fijn aankomen, landen en wennen.

Inmiddels heb ik al afscheid genomen van Timon, die een aantal dagen in Serendip moest zijn voor veldwerk, en heb op aanbevelen van hem nog een prachtige wandeling gemaakt op Mount Dandenong gisteren. Het was een pittige reis van 2,5 uur, waarbij ik wel 5x moest overstappen, maar dubbel en dwars de inspanning waard!

Mijn laatste stuk traject, van onderaan de berg naar boven, stapte ik in bij buschauffeur Garry, een gepensioneerde Britse piloot, die 30 jaar geleden naar eigen zeggen onderweg was naar Canada maar sinds dien in Australië is gebleven, en het nooit tot Canada heeft gered. De lokale bus rijden doet hij voor z'n plezier. De man was ontzettend vriendelijk en liet mij in de bus, waar al een aantal passagiers zaten. Hij vertelde over de omgeving terwijl we al slingerend een steile weg naar boven reden. Daar waar ik moest zijn was niet langs zijn route maar hij zou wel even voor me om rijden. Halverwege stopte hij ergens en zei: dit moet je zien. Hij stapte uit de bus (met een aantal vragende blikken achterin van mede passagiers) en nam me mee naar een weiland, vertelde wat over het uitzicht en leek er zelf ook van te genieten. Terug in de bus was er een jongen op mijn plek voorin gaan zitten en Garry vroeg hem vriendelijk elders plaats te nemen, omdat ik alles moest zien vanaf de beste plek in de bus. Halverwege stapte nog een jongen in die met z'n pasje incheckte. Garry zei: hoeveel sta je nu in de min? Op het scan apparaat stond een bedrag van -$10,30 en de arme jongen liep rood aan en lvervolgens door naar achteren. Garry grijnsde, en zei: "I don't really care you know. I know this bloke, and i'm just messing with him. I like to embarris him".

Hij bleef nog even staan met de bus toen ik uitstapte, en zwaaide tot ik een hoek om was en de bus uit m'n blikveld verdween.

De wandeling van boven naar beneden was prachtig! Van bovenaf kon ik Melbourne zien liggen als een mierenhoopje aan het einde van een enorme, relatief kale, vlakte. De door Timon zorgvuldig uitgestippelde route leidde langs bloemenvelden de Jungle-achtige bossen in, dicht begroeid met varens, die over de smalle paadjes heen bogen als een kathedraal en verkoeling boden tussen de oneindig hoge bomen. Vrijwel de hele weg stroomde er een beekje langs het pad wat zo'n heerlijk geluid was en ik rook doorlopend een mengeling van verschillende geuren die me aan thee deden denken: jasmijn, chai en citroen. De meest prachtige vogels verrasten me die uit de bosjes links en rechts van me plotseling wegvlogen. Kleurrijk! Knal blauw met groen en rood. En niet te vergeten de gestoorde lach van de cookaburra, die vanaf een tak mijn boterham uit mijn hand staarde.

Nu klaar en ingepakt om morgen naar festival 1 te vertrekken: Rainbow Serpent. Niet alleen! Maar met Sascha, die ik ken van Cubaanse salsa in Amsterdam. Zij woont al een half jaar in Melbourne en gaat met al haar huisgenoten. Ik paste er nog bij in de bus! Heel veel zin hebbend hierin, en nog niet wetende wat en waar me mijn volgende reis brengt, neem ik voor nu even voor onbepaalde tijd afscheid en tot m'n volgende verslag! 

veel liefs!