Overgave

De eerste week in Totnes was overweldigend anders dan mijn hele afgelopen jaar. 

Na een lange rit in mijn dappere autootje, getuige zijnde van een transformerend landschap: hoe verder zuidelijk ik reed, des te sprookjesachtiger, groener, heuvelachtiger en vruchtbaarder de uitzichten. Ik reed de zonsondergang tegemoet en arriveerde nét voor zonsondergang bij 'Bowden House'. Een oud landgoed dat ingedeeld is in verschillende appartementen en kamers, bewoond door verschillende mensen. Op dat zelfde stuk land rond het landgoed zijn cottages gebouwd waar een aantal gezinnen en individuen wonen, binnen een community. Bij een van die gezinnen had ik de eer te mogen verblijven voor de komende (nog onbepaalde) tijd. 
Het was een intensieve vuurdoop: na een jaar praktisch als kluizenaar te hebben geleefd passend op verschillende (grote!) huizen (helemaal voor mezelf!) verspreidt over het land, verbleef ik opeens bij een gezin in een piepklein huisje met drie kinderen. Chaotisch, intens, rommelig, luidruchtig en vol beweging! Althans, zo ervoer ik de eerste week.
Inmiddels, zes weken later gedij ik heerlijk op deze chaotische cadans binnen dit gezin; ik hoor er helemaal bij. 
Het zijn schatjes van kinderen, (een altijd zingend meisje van 9, een ravottende avontuurlijk jongetje van 4 en een eigenwijs meisje van 1,5)  fijne ouders en dat alles binnen een warme community. 
Ik pas op de kinderen, help in de gemeenschappelijke groentetuin van de community, doe de was en ruim op in huis. Vier uur per dag 'werk' in ruil voor eten en onderdak. 
Ik voel de onrust van het integreren hier langzaam tot rust komen om plaats te maken voor mooie ontmoetingen ervaringen en leermomenten. De kinderen zijn wat dat betreft ook een prachtige spiegel en een geheugensteuntje voor 'dit moment'. Ondertussen teken ik nog altijd als het even kan, maak ik prachtige wandelingen langs de kust en in de bossen (heuvel op, heuvel af!) en ben ik 'zoekend' naar een mogelijke verblijfplaats om hier voor langere tijd neer te strijken. Die intentie is uitgezet, de lijntjes worden uitgegooid en hier en daar wordt er gevormd en gehapt. Ik leer ik zo veel in het kader van geduld, vertrouwen, overgave en creëren (als ik bedenk dat ik hier nog maar zes weken ben al helemaal!) Ik blijk zeker niet de enige te zijn op zoek naar een alternatieve vorm van leven (in een yurt of caravan of hutje ergens op een stuk land met als het even kan ook leuke mensen). Maar door het delen van deze wens ontmoet ik allemaal creatieve, leuke en interessante mensen die de dagen hier rijker maken en levendig. Zeker, de kinderen doen dat ook.
Op de markt begin ik gezichten te herkennen (namen zelfs) en leuke praatjes hier en daar. Excentriekelingen, maar ook een handje vol keurige Engelsen, reizigers en spirituele zoekers. Van alles wat. In weer en wind verbind ik me met mede kunstenaars en delen we onze warme thee en kleurrijke dromen.
De daadwerkelijke 'zoektocht' (vindtocht) naar een verblijfplaats heb ik even losgelaten, want ik merk: hoe minder druk ik daar op uitoefen, hoe meer het vanzelf lijkt te gaan. Het ego leunt ( nog enigszins actief) achterover en maakt plaats voor beslissingen van hogere hand. Het vertrouwen, geduld en het toelaten daarvan is vrijwel iedere dag een uitdaging. Zo leerzaam, soms ongemakkelijk maar vooral avontuurlijk. En de mooiste momenten zijn wanneer al dat uitbetaalt in bevestiging. Bevestiging van op de juiste weg zijn, bevestiging van: ja, zie je wel! Ga maar zo door. Overgave is mijn thema van dit jaar, vermoed ik zo: controle loslaten en volledig geloven in dat hetgeen mij toe moet komen ook zal komen. De sleutel is ruimte geven. Hoe meer 'moeite' ik doe, hoe meer ik mezelf in de weg zit. Het gaat vooral om het volgen van wat mij drijft op dat moment. En dat ieder moment weer. Ook (misschien wel juist) als ik me minder goed voel. Waar word ik op een verdrietig moment het meest blij van? En dan bedoel ik niet mezelf forceren om weer vrolijk te worden, maar juist in dat verdrietige moment te 'zitten' en te voelen wat dat is. Als ik het 'plan' had om ergens heen te gaan om dat gevoel kwijt te raken, dan doe ik me daar geen gunst mee. Meer en meer zie ik dat het zo veel meer oplevert om gewoon te accepteren wat er in mij leeft op dat moment. Het te voelen, te zien, maar me er niet in vast te bijten, niet er in mee te gaan, maar het te observeren van een afstandje. Het is er, oké. En tegelijkertijd houd ik die droom vast, die intentie van wat ik wil, wat er (dieper) in mij leeft en misschien wat meer op de achtergrond is op zulke momenten. Maar het ís er. Altijd. Ook daar moet je vertrouwen in krijgen. 
Het ongeduld van NU een plek te willen vinden waar ik kan blijven, waar ik wil wonen, dat heb ik nu pas los kunnen laten. Het heeft zes weken geduurd, en dat heeft alles te maken met het jezelf gúnnen om HIER te zijn. Daar waar je nu bent. Het jezelf de tijd gunnen. Weer die zelf-liefde die terugkomt en zó belangrijk is. Ik betrap mezelf erop dat ik toch nog zo vaak vooruit hol, leef in de toekomst. Maar die toekomst die komt wel. Sterker nog: als ik alle prachtige momenten van deze dag, deze plek en dit moment mis omdat ik bezig ben met waar ik mijn volgende stap zal zetten, mis ik de schoonheid en de subtiele hints die het universum als cadeautjes uitdeelt, als je goed oplet. Als je allert en aanwezig bent. De pijlen die je vanzelf brengen naar die toekomst. Moeiteloos. 
We maken het onszelf altijd zo ingewikkeld door onszelf in de weg te zitten met overpeinzingen en 'jamaars' en 'hoedans' en 'waaroms'. NEE. Gewoon even stil nu. Alleen maar volgen, luisteren en doen. Dan begint alles te stromen.
Ik voel dat ik enorme sprongen vooruit maak, maar altijd pas na een stap terug te hebben gedaan. De sprongen komen pas na zelf-bezinning, na toelaten, doorvoelen, erkennen en omarmen. Dan is er ruimte om oude patronen, oude gewoontes en gebruiken los te laten. En dan komt er een moment van achterom kijken. Dan is het alsof er een nieuwe, verbeterde, mooiere en wijzere versie van mezelf terugkijkt naar een (even mooi, maar) onervaren kind, waarvan het de hand eindelijk kan loslaten. Zij mag dáár blijven, in het verleden. Dan kijk ik weer vooruit. Zucht diep, strek mijn rug en glimlach. Wetend dat ik over een aantal weken weer het zelfde doe met de perfecte versie die ik vandaag ben. Getuige zijn van je eigen groei, daar trots op zijn, daar van houden en dat koesteren: voor mij is dat levensgeluk, waar het om gaat.

Liefs.