Vindtocht

24 december 2018 - Utrecht, Nederland

Sommige mensen noemen het een zoektocht naar zichzelf, en wie ze zijn, wat ze willen, wat hun essentie is. Ik geef de voorkeur aan een 'vindtocht'. Het is immers geen zoeken meer, want uiteindelijk weet je steeds meer en dieper wat je essentie is, zoals bij het pellen van een ui (hoewel dat een hele summiere vergelijking is). Want ik wéét het al, het ligt alleen nog voor een groot deel in het onderbewuste, en langzaam maar zeker wordt het onderbewuste ook steeds bewuster. Het transformeert naar de wakkere bewuste staat, beetje bij beetje. 
Geduld en vertrouwen, ik blijf ze noemen, zijn essentieel om 'het proces' zijn gang te laten gaan. Intuïtie neemt ook toe, waardoor dat vertrouwen steeds vanzelfsprekender wordt, waardoor je natuurlijkerwijs weet wat je 'moet' doen, wat je hoort te doen, omdat het je essentie is. Gek genoeg hoeven we eigenlijk niets te 'doen' maar hoeven we alleen die essentie, die pure kern te 'zijn', dan komt de rest vanzelf. Het ego, de denker, de gerelativeerde mens denkt nu waarschijnlijk: 'Ja leuk bedacht, met je 'alleen maar 'zijn'', ik moet toch geld verdienen, en vrienden en familie trouw blijven en boodschappen doen en sporten en en en...'
Wederom is dat het ego die altijd denkt iets te 'moeten'. Maar het wordt zonneklaar wanneer steeds meer afval uit je vertroebelde geest wordt gefilterd, dat je intuïtief al doet wat je 'moet doen.' Juist omdat je puurste vorm van je 'zelf' krachtiger naar voren treedt. Je hoeft er niet meer over na te denken, of althans, steeds minder. Daarmee voelt het ook niet als een moeten. Dat wat bij jou diepste kern hoort, dat komt vanzelf, als je het toelaat, als je vertrouwt, als je geduld hebt en vooral: als je je hart volgt, je diepste wensen en waar je enthousiast van wordt. Zo simpel is het écht. 
Maar het volledig vertrouwen, toelaten van die natuurlijke stroom, jezelf die dromen gunnen (zelf-liefde) en dat geduld, DAT is het moeilijkste. Dat moet groeien. En dat groeit, zodra je resultaten ziet wanneer je je overgeeft. 
Het is zo eng voor ons om uit onze gewoontepatronen te stappen, om los te laten, andere paden in te slaan, uitdagingen aan te gaan. 
Dat hoeven geen levens veranderende dingen te zijn, dat kunnen hele kleine dingen zijn, waarvan je bijvoorbeeld weet dat het een 'slechte gewoonte is' of gewoon iets dat je dagelijks doet, maar daar niet (meer) bij stilstaat. De dingen die op de automatische piloot gaan. Waarom doe je die (nog)? Uit gewoonte, uit angst om los te laten. Sta eens stil bij die (kleine) dingen en vraag jezelf af of je het doet omdat je er echt blij van wordt (of uiteraard omdat het moet gebeuren om praktische redenen) of omdat je niet beter weet, het vertrouwd voelt en bekend. En je kunt er natuurlijk voor kiezen om in gewoontepatronen te blijven, uit veiligheid, maar je kunt er zó veel mee winnen door los te laten. Al is het maar één dingetje, eentje waarvan je ergens binnenin weet dat het niet nodig is, niet hoeft, anders kan. Het lijkt veel enger dan het is. Je wordt er wijzer van, leert jezelf kennen, groeit en ontdekt het pietepeuterige beginnetje van de ongekend-krachtige wezens die we zijn. 
Want ik ervaar dat het écht houden van jezelf nog een kunst is, en een leerweg. En daarmee bedoel ik zó van jezelf houden als de gene die het dichts bij je staat. Zonder ego. Het gaat om een onvoorwaardelijke liefde. Dat je op kunt kijken tegen jezelf, dat je jezelf dingen gunt, jezelf verrast, jezelf verzorgt; jezelf ziet zoals anderen je zien. Want in wezen is het zo dat wanneer we tegen iemand op kijken, je op dat moment eigenlijk op jezelf neerkijkt. We hebben allemaal een eigen kwaliteit die van even groot belang is. Die er is om gedeeld te worden; dáár in zijn we allemaal uniek. Leer daar van te houden. 
Die kwaliteiten in jezelf zien die anderen soms benoemen, waarvan jij denkt dat ze vanzelfsprekend zijn. Dáár écht van gaan houden. Dat is een opgave. Maar door jezelf te zien als door de ogen van een ander, zie je jezelf misschien nog wel beter. Net zoals het altijd makkelijker is anderen te adviseren dan wanneer je zelf in die zelfde 'problemen' zit. Dan weet je niet waar het te zoeken. Je zit er namelijk middenin: het perspectief ontbreekt.
Je bent het waard om van te houden. Je bent evenveel waard als ieder ander, we zijn immers de zelfde. 
We hebben niet de zelfde passies, niet de zelfde drive, niet de zelfde perspectieven, dat zorgt er voor dat we samen die complete puzzel vormen. Uiteindelijk zijn we allemaal, achter die 'persona', een vorm van pure energie en bewustzijn die simpelweg allemaal een ander perspectief beleven in dit leven. Een ander perspectief, maar met de zelfde bron en met een zelfde doel: er achter komen wie we zijn en wat onze krachten zijn, om daar zo optimaal mogelijk in jouw perspectief van te genieten. Van die unieke beleving: dit leven. Zonder jou is die puzzel niet compleet. Jij bent nodig om de wereld (en veel meer dan dat) te doen vormen zoals ze nu is. Je bent niet je gedachten. Wat je dan wel bent? Geloof het of niet, maar : je bent licht, je bent onsterfelijk, je bent pure liefde, je bent leven, je bent energie, je bent alles waarvan je niet zou durven dromen dat je zou hopen te willen zijn. DAT ben je.

We zijn zo veel meer, zo veel groter en belangrijker dan we denken wie we zijn. We hebben zo veel potentie, zo veel kracht. En daar achter komen, steeds meer en meer, voelt als een onbeschrijfelijke extatische pure vreugde, maar vooral dankbaarheid, overvloed en nederigheid is wat ik ervaar. Naar de ander, naar alles wat leeft om mij heen, maar vooral ook naar mezelf. Want nu ik dat in mezelf begin te erkennen, te durven zien en accepteren, merk ik dat ik ook anders naar anderen ga kijken. Liefde groeit, naar iedereen om me heen. Naar iedereen en alles dat leeft, met die zelfde zoektocht (vindtocht).

Liefde groeit en blijft toenemen. Je hoeft er alleen maar voor te kiezen.

Mijn vindtocht gaat begin januari verder in Engeland. Met mijn autootje en al mijn spullen vertrek ik naar Totnes, Devon. Op naar nieuwe avonturen, met vertrouwen, met loslaten, angsten aangaand, vol enthousiasme, het onbekende omarmend, om nog meer, iedere dag meer, te zijn in mijn meest pure vorm.

Tot de volgende (vanuit Totnes). Liefs en een prachtig uitdagend nieuw jaar gewenst.

3 Reacties

  1. Helma ter maat:
    24 december 2018
    Voor jou ook hele fijne feestdagen en een goed en vooral gezond 2019. Mooi geschreven maar niet iedereen kan het autootje pakken en maar gaan waar hij wil, er zal toch echt geld verdient moeten worden en kinderen die naar school moeten. Allemaal mooi maar de realiteit is toch echt anders voor de meeste mensen, maar ook daarmee kan je heel happy zijn moet ik zeggen.
  2. Floor:
    24 december 2018
    Je bent al ver! Je gaat nog verder en richt je intenties op je doel!
    Ik ben er van overtuigd dat je je wensen vol vertrouwen gaat invullen! Ik wens je een Goede Reis in het nieuwe jaar en hou van jezelf als van al die je omringen!
  3. Esther:
    26 december 2018
    Iedere dag is toch al weer een nieuw avontuur wat ik omarm...! Op naar 2019!!